هر روز ستاره ای از آسمان شرف، وطن دوستی و فرهنگ ایران به زمین فرو می افتد و سیاهی بیشتری بر آن مستولی می گردد. اما این ستارگان هرگز خاموش نخواهند شد و در چشمان و دل و روح عاشقان همدل باقی خواهند ماند. 

مگر می شود در زندان تاریکیها زیست و سر تسلیم فرو آورد؟ آقای صراف، یکی از این ستاره های جاوید است که سالها مبارزه کرد. به مبارزان کمک می کرد و پشتیبانشان بود، خواه مالی و خواه عاطفی. او در راه مبارزه از همه چیز گذشت. خواهان کشوری آزاد و مستقل بود. در فردای پیروزی انقلاب، در کنار همسرم برای رسیدن به اقتصادی مستقل و تولید محور کوشید.

فقدان او ضایعه بزرگی برای همه ما است. این ضایعه را به خانواده محترم ایشان، همچنین دوستان و همرزمان مبارز او، از صمیم دل تسلیت می گویم.

 

روحش شاد

 

۱۴۰۲/۰۶/۲۰